Sorry about the blood in your mouth. I wish it was mine.

trigger warnings: wspomniana przemoc fizyczna i seksualna, tortury, gore

He had green eyes,

so I wanted to sleep with him—

green eyes flecked with yellow, dried leaves on the surface of a pool—

You could drown in those eyes, I said.

jim harrington

james harrington — urodzony 25 listopada 2001 roku, w Clearfield, w stanie Pensylwania — pracownik call center — w L. A. od niemal pięciu lat — obecnie zamieszkuje niewielkie mieszkanie socjalne, które dzieli z trzema innymi osobami — na koncie długi medyczne, które ma marne szanse kiedykolwiek spłacić — z domu rodzinnego uciekł, kiedy miał siedemnaście lat — kontakt utrzymuje jedynie z siostrą — od tamtego czasu łapie się każdej pracy, jakiej może — niemal rok temu porwany i przetrzymywany przez jednego z pracowników baru, w którym dorabiał — w piwnicy spędził ponad dwa miesiące, czekając na śmierć — przez trzy tygodnie nie był jedynym przetrzymywanym; i to dzięki rodzinie Jeyne i jej partnerowi (bardzo porywczemu i lekkomyślnemu policjantowi) oboje zostali odnalezieni — na pamiątkę zostały mu blizny pokrywające większość pleców, ramion i nóg, połamane zęby, których nie ma za co naprawić, dwa brakujące palce u prawej dłoni i zniszczone biodro oraz kolano — chodzi o kulach i pomimo miesięcy rehabilitacji, szanse na to, że będzie kiedyś mógł normalnie się poruszać, są znikome

The fact of his pulse,

the way he pulled his body in, out of shyness or shame or a desire

not to disturb the air around him.

Everyone could see the way his muscles worked,

the way we look like animals,

his skin barely keeping him inside.

Człowieczeństwo, okazuje się, jest niezwykle kruche. Nie potrzeba wiele, by je zburzyć; wyrwać wszelkie cząstki ludzkiej natury, aż nie pozostanie nic prócz zwierzęcego instynktu przetrwania, targającego ciałem na wszystkie strony, byleby wyrwać się na wolność.
Jimowi wystarczył dzień — jeden dzień spędzony w tej przeklętej piwnicy, przykuty do ściany, z Tonym Meyersem obserwującym każdy jego ruch. Tony nie dotknął go tego pierwszego dnia; jedynie patrzył, i śmiał się, i patrzył znowu: Po co mi odmawiałeś, Jim? Zaopiekowałbym się tobą. Trzeba było zgodzić się za pierwszym razem, byłbym dla ciebie taki dobry... Będziemy się świetnie bawić, Jim, zobaczysz.
Tony nawet go nie dotknął — wystarczyło, że stał tam, w piwnicy pełnej noży, cęgów, sznurów i łańcuchów, pełnej metalu wyczyszczonego na błysk i duszącego zapachu detergentu, ponad którym unosił się zapach moczu, odchodów i zgnilizny. Nie musiał nic zrobić, by obudzić w Jimie pełną desperacji panikę — i drugiego dnia, kiedy Tony wrócił, z tym samym sadystycznym uśmiechem zdobiącym jego usta, jedyna myśl, jaka zamieszkała w głowie Jima, to: umrę tutaj. Umrę tutaj, a ten psychopata znajdzie sobie kolejną ofiarę. Ale drugiego dnia Tony go nie zabił. Lepiej by było, gdyby to zrobił; Jim nie musiałby wtedy przechodzić przez piekło, jakim były kolejne dwa miesiące.

James Harrington sprzed porwania był uparty, głośny, zadziorny — urodzony na dnie, całe życie spędził, wyczołgując się z bagna, w którym utknął jeszcze za dzieciaka. Z przemocowym ojcem i równie skłonnymi do agresji braćmi, Jim musiał wiedzieć, jak walczyć o swoje miejsce. Wszelkie wątpliwości ukrywał za zawadiackim uśmiechem i ostrym językiem, a ludzi trzymał na wyciągnięcie ręki, nie dopuszczając nikogo zbyt blisko i skrupulatnie budując wokół siebie mury. W towarzystwie żartował, flirtował, mącił — do domu wracał co rusz z inną osobą na ramieniu i obietnicą nieziemskiej nocy na ustach. Z życia czerpał garściami, bo miał po co żyć; miał plany, ambicje i pragnienia, i przede wszystkim — desperacką potrzebę przetrwania, za wszelką cenę, bez względu na koszt.
James Harrington sprzed porwania uwielbiał być w centrum uwagi — a obecnie na samą myśl o tym, że ludzie mogą na niego patrzeć, Jamesa przechodzi dreszcz. Zawsze był dumny ze swojego wyglądu — spędzał nieco za dużo czasu przed lustrem, zdaniem ojca; ale James zbyt mocno lubił otaczający go zachwyt i pożądanie, by przejmować się jego opiniami. I Jim wykorzystywał to, że natura obdarzyła go urodą — nie raz kończąc za rogiem baru, który odwiedził danej nocy, z dłońmi (czasem męskimi, czasem damskimi) zachłannie sięgającymi po każdy kawałek jego skóry. Dla Jamesa Harringtona sprzed porwania nie istniało nic lepszego niż namiętność, pociąg i fascynacja; ale gdyby Jim mógł, bez wahania porzuciłby całe swoje piękno w zamian za czystą kartę.
Tony mówił mu, że jest piękny. Dlatego chciał się z nim spotykać, Tony wyznał mu kiedyś, uważnie obserwując jego twarz i nożem wykrawając swoje imię na obojczyku Jima. Jesteś taki piękny, James, szeptał w złączenie barku i szyi ustami mokrymi od śliny i krwi; leniwie poruszał biodrami tak, jakby miał na to całą wieczność; tak niezwykle wolno, że kiedy w końcu wyrwał z ciała Jima orgazm, jedyne co zostało to ból, upokorzenie i: Żałuję, że nie jestem najbrzydszym skurwielem na świecie. Żałuję, że kiedykolwiek spojrzałeś w moim kierunku.
Tylko dlatego Tony nigdy nie sięgnął nożem do jego przyrodzenia — chociaż uwielbiał opowiadać o tym jednym razie, kiedy obciął swojej pierwszej ofierze penisa i rzucił psom na pożarcie. By dać im posmakować ludzkiego mięsa, przyznał ze śmiechem, z ręką w spodniach Jima. Bo nieważne, jak bardzo lubił torturować swoje ofiary, jedną rzecz lubił jeszcze bardziej — kiedy brał Jima, w kółko i w kółko, i doprowadzał go do orgazmu; kiedy ciało Jima zdradzało go w najbardziej paskudny sposób i drżało z przyjemności, pomimo że James nie chciał, że tonął w obrzydzeniu, upokorzeniu, nienawiści i strachu. Nie potrafił tego powstrzymać; i Tony śmiał się, dotykał go, używał tak, jak mu się podobało, ale nigdy nie ranił.
Jim był wyjątkowy, przynajmniej pod tym względem. W końcu widział, jak Tony włożył nóż między nogi Jeyne, kiedy ta opierała się za mocno; jej krzyki na zawsze miały nawiedzać jego sny. Kiedy Tony w końcu ją zostawił, wciąż przytomną i drżącą z przerażenia, Jim doczołgał się do niej, na tyle blisko, na ile pozwalały mu kajdany. Nie dotykali się, wciąż dzielił ich metr zimnej, betonowej podłogi; ale kiedy Jeyne spędziła noc płacząc, z krwią sączącą się spomiędzy ud, Jim leżał i słuchał, szeptem opowiadając jej głupie historie z dzieciństwa.

Jim wie, że jego życie już nigdy nie będzie normalne. Tony odebrał mu wszystko, na co Jim pracował przez lata: mieszkanie, które, chociaż ciasne, należało tylko do niego; pracę, którą lubił i w której się odnajdywał; chęć do życia i ambicje, które pchały go przez te wszystkie lata i zaprowadziły aż do L. A. Kiedy wstaje rano, z ciasnej kuchni witają go głosy współlokatorów; kiedy sięga po ustawione obok łóżka kule, trzy palce patrzą na niego i przywołują wszystkie najgorsze wspomnienia. Może gdyby od początku przestał się opierać, jego życie wyglądałoby inaczej; może wciąż mógłby chodzić, a ze snu nie wyrywałyby go wspomnienia bólu, kiedy Tony złapał go za dłoń i, kawałek po kawałku, obdarł ze skóry dwa jego palce, aż nie zostało nic prócz poszarpanego, zalanego krwią mięsa. Muszę mieć pewność, że więcej mi nie uciekniesz, powiedział Tony, i zdruzgotał mu kolano tak, aby kolejna ucieczka nie była możliwa. Może gdyby nie przeklęte psy Tony'ego, Jimowi udałoby się uciec i znaleźć pomoc; może Jeyne nigdy nie trafiłaby do piwnicy i nie musiała przechodzić przez horrory, jakie zgotował jej Tony.
Może, może, może... Jim sam nie wie, co jest gorsze: wspomnienia, czy myśli o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby tylko podjął inne decyzje. Jedyne, co wie, to że żyje, że przetrwał, że Tony siedzi zamknięty za kratkami i nikogo więcej nie skrzywdzi, nie, dopóki Jim jeszcze dycha i ma coś do powiedzenia na ten temat.
Tony odebrał mu wszystko; i kiedy zapada zmrok, i cały świat pogrąża się w ciemności, Jim marzy o tym, by odebrać Tony'emu życie.

I wanted to take him home

and rough him up and get my hands inside him, drive my body into his

like a crash test car.

I wanted to be wanted and he was

very beautiful, kissed with his eyes closed, and only felt good while moving.

You could drown in those eyes, I said,

so it’s summer, so it’s suicide,

so we’re helpless in sleep and struggling at the bottom of the pool.

Kartę sponsorują Richard Siken i Hayden Christensen. Wszystkim, którzy dotrwali do końca, gratuluję i przepraszam za to powyżej. Jim sporo przeszedł, i gdybym chciała wszystko zawrzeć w karcie, to nigdy bym jej nie skończyła; więcej wyjawię dopiero w wątkach. Szukam dla niego znajomych twarzy sprzed porwania; Jim uwielbiał ludzi i imprezy, i wszędzie go było pełno. Mam nadzieję, że znajdą się jakieś dusze chętne na wątki, zapraszam! Kontakt do mnie: daphnebkitten@gmail.com